زنی تنها در آستانه فصلی سرد...

این روزها به شدت احساس تنهایی میکنم

دلیلش هم ساده است

مشابه حس مادرانه‌ای که در من ایجاد شده، گویا هنوز در پدر بچه ایجاد نشده

اصولا چنین به نظر میرسد که مردها تا چیزی را با چشم نبینند، به وجودش ایمان ندارند.

اگر بخواهیم این فرضیه را قبول کنیم، مشخص می‌شود چرا آمار مردهایی که نماز می‌خوانند و به وحدانیت الهی ایمان دارند کمتر از گروه زن‌ها است!

در زمینه بارداری هم همین طور به نظر می‌رسد

انگار یه جنین کوچولوی 16 میلیمتری برای پدرها تقریبا مساوی با هیچ به حساب می‌آید و قطعا که هیچ حس مسئولیت و احساس لطیف پدرانه را درونشان بر نمی‌انگیزد

پدر بچه نمی‌تواند هضم کند چرا ساعت‌های بیشتری به خواب توی تخت یا ول شدن روی مبل جلوی تلویزیون احتیاج دارم

و یا اینکه چرا او مجبور شده توی دست شویی و حمام مایع جرم گیر بریزد و برای اولین بار در تاریخ زندگی مشترک، سرویس بهداشتی را نظافت کند

پدر بچه هنوز سر در نمی‌آورد چرا تلاشی برای غذا پختن نمی‌کنم و به نظرش مسخره می‌آید که یک بچه 16 میلی‌متری بتواند حالت تهوع و بیزاری از غذا ایجاد کند

پدر بچه نمی‌تواند بفهمد چرا باید تا پایان 3 ماه از جشن‌های شبانه اتاق خواب چشم بپوشد و به نظرش پزشک مربوطه زیادی دارد سخت می‌گیرد و اصلا به فکر او نیست!

پدر بچه هنوز نمی‌داند جارو برقی کشیدن فرش‌ها یا دستمال نمدار کشیدن پارکت‌ها " کار سنگین" به حساب می‌آید و از الان برای آخر هفته بعد برنامه مسافرت چیده و اصلا سر در نمی‌آورد چرا مسافرت برای زن باردار مضر است

پدر بچه از این همه تغییرات ناگهانی که در زندگی‌مان ایجاد شده حیرت کرده! سردرگم شده و هنوز نتوانسته خودش را با شرایط جدید وفق دهد

اینک

من

زنی تنها در آستانه فصلی سرد

امیدوارم به زودی کودک کوچولوی 16 میلیمتری‌ام رشد کند، بزرگ شود و حرکت‌‌ها و جست و خیزهایش درون شکمم احساس شود

می‌دانم تازه آن وقت است که خیلی از ابهامات پدر بچه بر طرف می‌شود و می‌فهمد موجودی که دارد با چشمهایش می‌بیند و با دست‌هایش حس می‌کند چیزی جز حقیقت مطلق نیست

آن وقت است که او هم سرشار از حس پدرانه می‌شود...