غول پلید یبوست

یکی از مهمترین دغدغه های مادرانه را معرفی میکنم

جناب پی پی

بله همین موضوع خلاف ادب و نزاکت یکی از مهترین دغدغه های مادرانه هست. خیلی از مادرها از جمله خودم بهترین روزهای مادرانه خود را وقتی میدانند که شکم بچه هایشان مثل ساعت کار میکند. در عوض سیاه ترین روزهای مادرانه همان روزهایی است که ما مادرها از صبح چشم انتظار ذره ای پی پی مینشینم و یک گوشه غمبرک میزنیم و از همه نیروهای ماورایی کمک میطلبیم تا حتی شده به اندازه چند مولکول از این ماده بی نزاکتانه! نصیبمان شود.

من در مقام مادر دخترک بهاری به اندازه موهای سرم از این قضیه حرص خورده ام و رنج دوران برده ام!

همه چیز خوب و میزان بود و دخترک بهاری هر روز چندبار با تحویل دادن پی پی به من موجبات رضایت و خوشنودی ام را فراهم می آورد. تا اینکه دخترک بهاری وارد 6 ماهگی شد و به دستور پزشکش غذای کمکی را برایش شروع کردم.

لعاب برنج خوردن دخترک بهاری همان و سفت شدن شکمش همان! یک روز، دو روز، سه روز، چهار روز، یک هفته به انتظار نشستم. اما انگار نه انگار! هیچ خبری نبود. دعا و انرژی مثبت هم کارگر نیوفتاد و هیییچ خبری از آن یار سفر کرده نبود که نبود!

با پزشکش به امید اینکه یک داروی ملین معرفی کند صحبت کردم. اما در کمال حیرت شنیدم که"همه چیز طبیعی است و نیازی به دارو نیست"! دلم شکست و خودم را یک مادر درمانده بی دست و پا دیدم که برای حل کردن مشکل دخترکش هیچ کاری از دستش بر نمی آید. شدیدن دچار احساس "خود بی خاصیت پنداری" شده بودم.

شبها موقع خوابیدن سرم را روی بالش میگذاشتم و به خاطر مصیبتی که سرمان آمده بود هق هق گریه میکردم. هر کسی هر توصیه ای میکرد انجام میدادم. حتی یک بار با سرنگ بدون سوزن مقداری روغن زیتون در مقعد دخترک خالی کرده بودم( بگذریم که از ترس اینکه شاید کارم دور از جان بلایی سر دخترک آورده باشد چهار ستون بدنم مانند بید میلرزید) اما تاثیری در نتیجه کار دیده نمی شد.

روز دهم بود که بلاخره آن اتفاق فرخنده افتاد و چه قدر هم انبوه افتاد!!! در کمتر از یک ساعت 8 بار پوشک دخترک بهاری را عوض کردم. همه آن لعاب برنج هایی را که طی ده روز گذشته احتکار کرده بود داشت به من پس میداد.

آن قدر ذوق زده شدم که کیک پختم و بین در و همسایه پخش کردم. آهنگ شاد گذاشتیم و آن شب را جشن گرفتیم.

چند روزی اوضاع رو به راه بود و به دوران خوش گذشته برگشته بودیم و شکم دخترک خوب و دقیق کار میکرد.

تا اینکه طبق چارتی که پزشکش کشیده بود، غذایش را یک درجه مترقی تر کردم و به او فرنی خوراندم.

فرنی خوراندن همانا و تکرار مصیبتهای قبلی همان! باز هم دوران سیاه زندگی ام شروع شد. زار میزدم و افسرده و غمگین بودم و  سندروم "خود بی خاصیت پنداری" ام عود کرده بود.

باز هم دست به دامن دکتر شدم. اما او میگفت" این اتفاق برای خیلی از بچه ها می افتد. نباید دخالت کنیم. سیستم گوارش باید خودش با مواد غذایی جدید تطبیق پیدا کند و دخالت ما در این قضیه کار درستی نیست."

هر بار که ماده غذایی جدیدی به برنامه غذایی دخترک می افزودم همین آش و همین کاسه را داشتیم و حرص خوردن به خاطر کار نکردن شکم دخترک، مثل غذا خوردن و یا حمام رفتن جزء ثابت زندگی ام شده بود.

حالا که دخترک وارد 9 ماهگی شده و تقریبا همه جور غذا و ماده غذایی را چشیده، اوضاع گوارشش دارد منظم میشود و به طبع زندگی مادرانه من هم دارد شیرین و شیرین تر میشود. هر بار که دخترک آن ژست خاص! را میگیرد و بعدش پوشکش را باز میکنم و چشمم به جمال جناب پی پی روشن میشود، از ته دل میخندم و شادی را با ذره ذره وجودم حس میکنم.

در واقع یکی از شیرین ترین لحظه های زندگی ام همان موقع است! فقط یک مادر که از یبوست فرزندش درد کشیده حال روحانی من را در آن لحظه متوجه میشود!

البته برای رسیدن به این لحظه و این نقطه خجسته، مجاهدتهایی هم کرده ام! یکی از این رشادتها خوراندن آب ولرم به دخترک بهاری بود. هر روز صبح قبل از خوردن صبحانه به او آب ولرم می نوشاندم. این کار را چند بار در طول روز انجام میدادم و هنوز هم میدهم و تاثیر فوق العاده اش را دارم میبینم.

به غذاهای دخترک کره و یا روغن زیتون اضافه کردم. همین طور از انجیر خشک هم غافل نشدم. مدت دو هفته هر روز صبح به او از انجیری که شب قبل در آب خیس کرده بودم دادم که بخورد. در واقع رمز موفقیت من در برابر غول پلید یبوست دخترک، همین انجیر خشک بود! نتیجه اش چیزی شبیه به معجره و یا حتی فراتر از معجزه بود! و من همه عمر مدیون انجیر خشک خواهم بود.

پ.ن1: این پست ممکن است حال خیلی ها از جمله مجردهای عزیز را به هم بزند. بنابراین در اینجا از همه دل به هم خوردگان عزیز کمال پوزش را میطلبم.

پ.ن2: تا حد امکان سعی کردم از واژه های بی نزاکتانه! استفاده نکنم. به خاطر آن معدود دفعاتی که این اتفاق افتاده، از همه پوزش میخواهم.